۲۱ اکتبر

آیت الله شیخ محمدمهدی شمس‌الدین در نیمۀ شعبان 1353هـ.ق در نجف اشرف به دنیا آمد. وی در نزد پدر بزرگوارش شیخ عبدالکریم شمس‌الدین مقدمات و ادبیات عرب را تا حدودی آموخت ، در سن 12سالگی، پدرش وی را برای ادامۀ تحصیلات در نجف، به اساتید حوزۀ نجف ،شیخ محسن غراوی و شیخ عبدالمنعم فرطوسی سپرد و خود به لبنان بازگشت. شیخ محمد مهدی شمس‌الدین از محضر آیات سید محمد روحانی، سید یوسف حکیم و سید علی علّامه فانی اصفهانی کسب فیض کرد و مراحل عالی حوزه را گذراند سپس از محضر آیت الله سید محسن حکیم کسب فیض کرد. توجّه ویژه آیت الله حکیم، استعدادهای این شاگرد را به حد کمال ‌رساند. آیت الله، شیخ محمد مهدی شمس‌الدین درزمان کودتای عبدالکریم قاسم در عراق و در شرایط بحرانی، با کمک دوستان و بزرگان نجف، طرح تشکیل گروهی به نام «جماعة العلماء» را پی‌ریزی کرد. جماعة العلماء نخستین تشکل بین روحانیان حوزۀ علمیۀ نجف بود که با شجاعتی کم نظیر در مقابل انحرافات ایستادگی کرد. کمونیست‌ها، سیاستمداران منحرف و احزاب غیراسلامی که تأسیس چنین مجمعی را ضربه‌ای دیگر براهداف خویش می‌دیدند، شتاب زده به موضع‌گیری پرداختند. شیخ شمس الدین در سال 1389هـ.ق در 36سالگی عازم لبنان شد. وی با کمک و همراهی امام موسی صدر، بنیادها و مؤسسات خیریه و علمی متعددی پایه‌گزاری کرد. ایشان بعدها به عنوان نایب رئیس و سپس به عنوان رئیس مجلس اعلای شیعیان لبنان برگزیده شد و خدمات مفیدی برای مردم انجام داد. وی برای انسجام مسلمانان لبنان،تلاش بسیاری کرد. او یکی از مردان نادری بود که علم و فقاهت را با جهاد و استقامت در هم آمیخته بود، و ضمن آگاهی از علوم دینی، در عرصۀ پیکار با زورگویان و غاصبان صهیونیستی پیشگام بود. این متفکر مسلمان آثار متعددی برجای گذاشته که از جملۀ آن ثوره الحسین، انصارالحسین، و شرح عهدالشتر و الغدیر است. این مرد بزرگ سرانجام در 21دی 1379ش مطابق با نیمۀ شوال 1421ق در سن 67سالگی درگذشت . وی را در مسجد امام صادق(ع) که توسط معظم‌له در بیروت تأسیس شده بود به خاک سپردند .